Inspirerend leiderschap, het bestaat!

Laatst moest ik echt erg lachen toen ik in de krant iets las over leiderschap. Het ging niet over inspirerend leiderschap maar over, wat ik denk dat het tegenovergestelde is, lerend leiderschap. Nu is er niks mis met ‘lerend’. Wie begint te cheffen, gaat dat leren, stap voor stap, tot ooit het inspirerend leiderschap is bereikt. En leren is ook leuk. Maar grappig vooral was de toevoeging dat dat modern leiderschap zou zijn. En hoezo modern, denk je dan? Nou, de lerende leider is feilbaar, en die kan fouten maken. Wow. Hoe modern wil je het hebben… Dat er toevallig diverse nogal grote fouten van deze leiders, politici, uit de doos kwamen, is iets anders. Met ‘modern’ geven ze er een sexy tintje aan. Maar lerend leiderschap is natuurlijk zo oud als de wereld, en het is heel bijzonder als dat vroeg of laat wordt omgezet in inspirerend leiderschap. Dat gebeurt niet zo vaak. Maar we willen ze wel! Geef ons liever inspirerende leiders dan gewone doorsnee bazen. Wat is het verschil?

Ja, weten we, het werkt gewoon leuker als onze baas inspirerend is. En we komen dan veel beter uit de verf. Ga jezelf maar na: heb je wel eens de mazzel van een inspirerend leider gehad?
Van al mijn bazen kan ik er maar een of twee bedenken, nee drie. Maar dat zijn wel meteen mensen aan wie ik heel goede herinneringen bewaar, en met wie ik super fijn gewerkt heb. En goed presteerde ook, of juist! En, weet jij al iemand? Dan kunnen we eens checken of ze op elkaar lijken in een aantal dingen. En stiekem vraag ik me af of ik die fase zelf heb bereikt…
‘Een mens doet z’n best, en god doet de rest,’ hielp mijn moeder me vroeger op weg. Er is inderdaad nog een X-factor.

Als ik die drie chefs voor me zie –de een was hoofdredacteur in New York, de ander in Amsterdam, en de ander was uitgever toen ik hoofdredacteur was– dan zie ik hun enthousiasme, vrouwen die er lol in hadden en dat uitstraalden. Ja, toevallig alledrie vrouw. Ze konden heel goed verwoorden wat ze wilden, en namen daar ook de tijd voor. Soms met beeld erbij, dat sprak nog meer aan. Inspirerend was verder dat ze wisten wat ze wilden: ze gaven duidelijk aan waarheen wel en wat niet, je stak er wat van op. Ze lachten ook graag. En ik had het gevoel dat er echt contact was, ze keken je aan, luisterden, stelden vragen, waren geïnteresseerd in wat jij vertelde en deed. Niet dat alles altijd goed was, maar het was heel ontspannen. Alles leek hun makkelijk af te gaan, relaxed, zelfs een beetje wijs.
Dat is inspirerend leiderschap, de een vult de ander aan, je bent samen een team, je hebt zin om te werken en dan haal je ook nog mooie resultaten waar je allebei trots op bent.

Het is niet voor niks dat ik als voorbeeld een topruiter als Anky van Grunsven en Edward Gal beschrijf in mijn boek ‘Managen als een ruiter’. Eigenlijk doen zij met hun paard precies zo. Vakkennis natuurlijk, ervaring, training en uren maken, dat ook. Maar het geheim van goed contact, de kunst van luisteren, je gevoel gebruiken (en dat is te leren!), er lol in hebben… Samenspel op z’n best. Beteugelen én ruimte laten. En deze professionals kunnen er prachtig over praten! Kun je zo toepassen op de werkvloer. Ik zie topruiters als echte leiders, inspirerende leiders. Waar er maar zo weinig van zijn. Maar ze zijn er wel, dat is het goede nieuws.

Mocht je intussen een eigen voorbeeld te binnen schieten van inspirerend leiderschap, ik ben benieuwd naar je verhaal, ik hoor het graag!