Over mij

Als kind schreef ik verhaaltjes. Soms fabriekte ik kleine boekjes –verhaal, tekening, nietjes erdoor–  die ik voor een piek aan mijn vader verkocht. Na een studie Franse taal- en letterkunde, kwam ik terecht bij een grote tijdschriften-uitgeverij. Mijn droom was interviews doen, stelde ik me zo voor, om die dan in boeiende teksten uit te werken. Echter, Tina zocht een redacteur 3de klas. Een functie die eruit bestond strips te vertalen en pretpagina’s te maken. ‘Gewoon doen,’ dacht ik meteen, ‘het komt allemaal goed.’ En ik voelde dat het echt zo was! ‘Schrijven kan later nog,’ dacht ik praktisch.

Meer dan 30 jaar werkte ik in dit bedrijf, op iets van veertien verschillende redacties. Mijn langste periode op één plek was 8 jaar, als hoofdredacteur van Viva. En een van de laatste jobs waren de paardenbladen, onder andere Hoefslag en Paard&Sport. En Psychologie Magazine, niet te vergeten. Het was alles bij elkaar een prachttijd als bladenmaker, hoge oplages, royale teams, nieuwe initiatieven… Véél bladen ook, en inspirerende collega’s. Tijdschriften waren hot.
Maar schrijven ho maar. Ja, na Tina wel even bij Popfoto: ik deed interviews met Sting, Doe Maar en andere grote popsterren, en schreef elke maand het korte verhaal ‘Zomaar een meisje’. Dat was inspirerend voor een tijdje.

Maar al snel ging ik er cheffen. En managen dat ben ik blijven doen. Het gaf me iets waar ik m’n ei in kwijt kon. Er viel een hoop te leren, maar het paste me goed. In mijn tweede boek ‘Managen als een ruiter’, dat ik pas veel later schreef, kom ik tot 21 inzichten over leidinggeven en dat zijn 21 parallellen met paardrijden. Wat lijken die twee bezigheden toch op elkaar! Mijn persoonlijke ervaringen op paard en werkvloer staan er natuurlijk even vrolijk in. De teugels niet te strak houden, geldt voor paard en mens. De baas spelen, dat werkt averechts. En zo meer.
Met leidinggeven maar zonder schrijven, ik heb me geen dag verveeld bij de tijdschriften. En ja, schrijven kan later ook! Sinds ik stopte als hoofdredacteur schreef ik reportages voor bladen, ook over verre paardrijtrektochten. En boeken. Daar moest ik het wiel wel even voor uitvinden, wat een bijzonder proces is dat.

De weg is je leven, elke dag weer. Die simpele wijsheid van ik weet niet wie, is blijven hangen en ik vertaal ‘m als: fouten maken, vallen, opstaan, het wiel weer uitvinden, wat maakt het uit. Wat wel uitmaakt: leuk blijven kijken!
‘Uiteindelijk is plezier in het rijden de beste doelstelling die je kunt hebben,’ is een uitspraak van een topamazone die het weten kan. ‘Plezier als doel’ vind ik een uniek principe, als voorwaarde om goed te presteren. Bij paardrijden maakt het een groot verschil als je er plezier in hebt, maar ook bij leidinggeven.
En kijk, ik merk dat het ook goed werkt bij het schrijven van een boek als je er lol in houdt! Het moet geen moetje worden. Dat voelt een paard, dat merkt een werknemer en dat proef je in een verhaal.
Plezier als doel, is het niet gewoon een mooie metafoor voor het leven?